Άρθρο στην εφημερίδα ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ – Σάββατο 15/5/2021

Προ ολίγων ημερών, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Αρμενίων. Μια κίνηση ύψιστης πολιτικής και διπλωματικής σημασίας αλλά και με ισχυρούς συμβολισμούς.

Η γενοκτονία των Αρμενίων, που έλαβε χώρα την τριετία 1915 -1918, αφορά στη συστηματική εξόντωση ενάμισι εκατομμυρίου ανθρώπων από τις Οθωμανικές αρχές. Αποτελεί μάλιστα την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, προαναγγέλοντας ακόμα και το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Μετά από 106 χρόνια έρχεται η δικαίωση για εκατομμύρια Αρμένιους σε όλον τον πλανήτη, που δεν ξέχασαν ποτέ και δεν έπαψαν να διεκδικούν αυτήν την αναγνώριση. 

Μοιραία κάποιος σκέφτεται τα αντανακλαστικά των σύγχρονων δημοκρατιών αλλά και τη μεγάλη τους δυσκολία για την αποδοχή της αλήθειας των γεγονότων και κατ’ επέκταση της αλήθειας των λέξεων. Δεν είναι λίγες οι φορές που αναγνωρισμένοι ηγέτες χρησιμοποιούσαν τη λέξη γενοκτονία περιφραστικά.

Η χώρα μας προχώρησε στην αναγνώριση το 1996 με σχέδιο νόμου που κατέθεσε στη Βουλή των Ελλήνων ο Αντώνης Σαμαράς.

Η φρικαλεότητα και το ίδιον της γενοκτονίας ως πράξη έγκειται στο γεγονός ότι επιδιώκεται η εξόντωση ενός λαού, όχι για κάτι που έκανε, αλλά γι’ αυτό που είναι. 

Τη γενοκτονία των Αρμενίων ακολούθησε η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

Περίπου 350.000 έλληνες ποντιακής καταγωγής εκδιώχθηκαν και εξοντώθηκαν στις πορείες θανάτου στην έρημο. Μια ιστορική αλήθεια που ακόμα αναζητά δικαίωση, καθώς δεν έχει επιτευχθεί η διεθνής αλλά ούτε και η ευρωπαϊκή αναγνώριση.

Σε εθνικό επίπεδο, στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». Προσφάτως, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεσμεύτηκε ότι θα πρωταγωνιστήσει στον αγώνα για τη διεθνή αναγνώριση.

Η συγκυρία των πρόσφατων γεγονότων ευνοεί την εντατικοποίηση της συζήτησης σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο για την επίσημη αποδοχή της ιστορικής αλήθειας.

Ο πόνος και η δυστυχία των συνανθρώπων μας δεν πρέπει να ξεχαστούν ποτέ.

Οφείλουμε να κρατήσουμε ζωντανή την ανάμνηση αυτού του πόνου, γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να αποτρέψουμε παρόμοιες εγκληματικές ενέργειες στο μέλλον και να οδηγηθούμε σε έναν καλύτερο κόσμο.